Als de rook om je hoofd is verdwenen

‘Wie in Vlaanderen achter het stuur een sigaret

opsteekt terwijl er een kind in de auto zit, riskeert 

een boete die kan oplopen tot maar liefst 1000 euro.’ 

Eén zinnetje tussen droom en waak, klinkend uit de 

wekkerradio boven haar hoofd.

Die mededeling bij het ochtendkrieken zet de rest 

van dag in de mist met optrekkende rook tegelijk.

In het in nevelen gehuld verleden zit daar ineens 

weer... op haar vaste plek in de auto met 

op de stoel vóór haar die opgestoken sigaret. En nog 

een, en nog een. Als waren ze aan elkaar geregen 

als de kraaltjes van een snoepketting.

Dat roken slecht was, was toen vast nog niet 

bekend. Toch?! Maar hoeveel theoretische 

kennis heb je nodig als een kind op de achterbank 

van de Simca 1100 naar adem snakt? Piepend 

naar frisse lucht uit het klapraampje dat maar op

een klein kiertje open kon? 

Hoeveel inzicht heb je nodig bij het aanschouwen 

van het kind, dat misselijk en duizelig naar buiten 

rolt uit de dikke grijze mist in de stalen autokooi op 

de plaats van bestemming?

“Niet zo aanstellen!” Altijd diezelfde woorden vanaf 

de voorstoel. Zonder omkijken.

Het feit dat roken in de auto met kinderen erbij bij 

wet verboden is, voelt als een soort erkenning in

gerechtigheid. Dat roken slecht is, is geen nieuwe

ontdekking. Eindelijk die bijna giftige dampen laten

optrekken wél. De valse mantel der ontkenning kan

het niet meer bedekken... sommige vergeefse hoop

was toen al in rook opgegaan. 



Niet zo aanstellen. Dát is een opsteker waar je de 

rest van het leven mee doorkomt.

Alles went... behalve de gevangenis

De gevangenis. Daar naar binnengaan is bijna ‘gesneden koek’. Spanning en sensatie zijn na al die jaren wel weg. Mijn pasje wordt nog wel iedere keer even ingenomen en in een oogwenk bekeken.

Mijn paspoort wordt geregistreerd; inmiddels sta ik vast al honderden keren in de PC.

De verwarring over mijn ‘meisjesnaam’ (raar woord voor een vrouw die inmiddels in de categorie ‘middelbare leeftijd’ past) en mijn getrouwde achterkant is ook allang verdwenen.

De route naar boven kan ik desnoods maken met een blinddoek voor.

Spreekkamertje kan ik uittekenen, compleet met alle spreuken en kreten die mensen er hebben achtergelaten op het witte vliesbehang.

Er staat nu wel ineens een nieuwe tafel. Met een blad van dik hout. Zo eentje waarvan je planken zaagt. Skai-lederen (raar woord, want een ingebouwd contrast) stoelen.

Er heerst deze dag een relaxte stemming. Zelfs de bewakers doen vrolijk mee.

“Doe hem de groeten,” grapt de bewaarder die bij het toegangspoortje staat en informeert voor wie ik kom.

De man die ik bezoek is een intelligent type die ‘out of the prison’ kan denken, dus het uur praten vliegt voorbij. Hij is al bezig met zijn toekomst. En ik maak me er eigenlijk geen enkele zorgen over of die succesvol zal zijn. Zijn kwaliteiten (intelligentie, kennis én relativeringsvermogen) zijn een stevige ondergrond voor de doorstart in vrijheid.

Het is druk in de gevangenis, de familiezaal zit vol. Was al te zien aan de gevulde parkeerplaats. Alle tafeltjes zijn bezet en ik loop door een muur van geroezemoes.

Er is een dik uur voorbij als een bewaarder een seintje komt geven.

“Zijn jullie bijna klaar? Willen jullie zo langzamerhand gaan afronden?”

Een vraag, geen opdracht! In de ogen van het personeel zie je de weerspiegeling van het gedrag van de gedetineerde. Dat zit hier wel goed.

Praten we over het delict? Nee, eigenlijk niet veel. We praten over mens-zijn, en dat daarbinnen inderdaad weleens iets in de verkeerde richting kan gaan.

“Ik stuur je wat foto’s van de kunstenaar,” beloof ik bij vertrek. Omdat wij beiden kunst inspirerend vinden (vooral omdat het je ánders leert kijken) komt ook dat onderwerp regelmatig in onze gesprekken voorbij.

Het is net alsof ik wegga bij een vriend die woont op een flat. De trappen af, en de deur naar het voorportaal van buiten gaat bijna nog sneller open dan de gemiddelde liftdeur in een gewone flat.

In het voorbijgaan steek ik mijn hand op naar de medewerkers in de ‘vissenkom’ bij de ingang en loop naar het kluisje voor mijn jas en tas.

En dan staat dat daar… bovenop de rij met kluisjes voor jas en tas… het autostoeltje om een baby’tje veilig in te kunnen vervoeren. Net los geklikt uit de auto.

Trump is boos!

Groenland??? 

Waarom biedt Trump niet op de Noorse Hardanger Vida of misschien maar meteen 
stuk van Oslo?

In het Vigelandpark heeft hij al een standbeeld.

Llorar juntos no necesita palabras

Aprender un nuevo idioma. ¿Por qué una persona comienza eso? ¿Se trata de dominar una nueva estructura gramatical? No, esa es una parte más necesaria, a veces adyacente a la precisión matemática de la que preferiría quedarme lejos.

¿Se trata de colocar palabras extranjeras en el orden correcto? En cualquier caso, un buen ejercicio gimnástico para la mente. ¿Se trata de descifrar (a veces pronunciado demasiado rápido) nuevos sonidos? Es estimulante cuando las cosas se mejoran, paso por paso.

Pero la razón por la que realmente quiero aprender un nuevo idioma es la siguiente: expandir mi área de lenguaje personal también aumenta la posibilidad de contacto personal.

Porque la mejor manera de aprender un nuevo idioma es hacerlo juntos. Al ayudarse mutuamente a encontrar tu camino en tu idioma (y sabiendo por experiencia lo difícil que es) puedes confiar en las oraciones de 'cabeza y cola'.

Con la realización de que detrás de la conjugación de los verbos hay un mundo. El mundo del otro que, con un poco de suerte, llegó a conocerte mejor y mejor. Como la historia del viejo perro, lleno de amor, tomado de un asilo, que resulta tan ansioso por la separación que no se puede dejar solo.

Sí, después de meses de buscar soluciones (cinco minutos más cada vez, una banda con voces familiares en el fondo), solo queda la última y dramática opción: traer al viejo amigo de cuatro patas de vuelta al asilo. Y la esperanza de una nueva oportunidad con personas 'viejas' con mucha paciencia es solo un futuro incierto.

Tal pena realmente no tiene que ser traducida. Llorar juntos por una triste decisión es un sentimiento internacional.

                                       <para Duman>

Die kop en staart past iederéén

Een nieuwe taal leren. Waarom zou een mens daaraan beginnen? Gaat het om het onder de knie krijgen van een nieuwe grammaticale structuur? Nee, dat is meer een noodzakelijk onderdeel, soms grenzend aan de wiskundige precisie waarvan ik liever verre blijf.

Gaat het om in goede volgorde aaneen kunnen rijgen van vreemde woorden? In ieder geval een goede gymnastiekoefening voor de geest.

Gaat het om het ontcijferen van (soms te) snel uitgesproken nieuwe klanken? Het is stimulerend wanneer ook dat steeds beter gaat.

Maar waarom ik écht een nieuwe taal wil leren is dit: het uitbreiden van mijn persoonlijke taalgebied vergroot ook de mogelijkheden voor persoonlijk contact.

Want de mooiste manier om een nieuwe taal te leren, doe je samen. Elkaar helpen wegwijs te geraken in jouw taal (en uit ervaring weten hoe moeilijk dat is) geeft vertrouwen om te zoeken naar zinnen met kop en staart.

Samen stamelen, hakken en stuntelen schept een band! In het besef dat áchter de vervoeging van werkwoorden een wereld schuilt. De wereld van de ander die je, hink stap sprong, steeds beter leert kennen. 

Zoals het verhaal over de oude hond, vol liefde uit een asiel gehaald, die zoveel verlatingsangst blijkt te hebben dat hij niet alleen gelaten kan worden.

Na maandenlang zoeken naar oplossingen (iedere keer vijf minuten langer weg, een bandje met vertrouwde stemmen op de achtergrond) rest alleen nog maar de definitieve en dramatische optie: de bejaarde viervoeter terugbrengen naar het asiel. 

En de hoop op nog een nieuwe kans bij 'oude' mensen met veel geduld is niet meer dan een onzekere toekomst.

Zo'n verdriet behoeft eigenlijk geen vertaalslag. Samen huilen om zo'n triest besluit is internationaal.

Tandenknarsen in het stemhok

Ik zat vanmiddag in de bieb voor de Nederlandse taalles.

Het kleurrijke groepje vrouwen uit een keur aan culturen groeit met het zwaan-kleef-aan-effect uit het sprookje 'de Gouden Gans' van Grimm. Vriendin van vriendin, nicht van tante, en zo zit de leestafel inmiddels tjokvol. Maar hoe meer zielen hoe meer vreugd.

Vanmiddag was het echter een beetje roerig, op z'n Westfries geformuleerd. Om ons heen werden met groot kabaal de drie hokjes opgebouwd waarin de 'Nederlanders met een paspoort' morgen hun politieke voorkeur bekend mogen maken óf geheim mogen houden.

En omdat dit ook een belangrijk onderdeel is van de Nederlandse cultuur probeerde ik even 'snel' uit te leggen wat er gaande was.                                                                                                              

"Morgen mogen we stemmen."   

Ja, stemmen. Dat is dit hè? En met aanzwellend stemgeluid maakte een Syrische vrouw duidelijk dat zij wel doorhad waar het over ging.

"Tsja eh... dat is óók een betekenis van 'stemmen' ja. Wat goed van jou. Maar deze keer bedoel ik iets anders. Het wérkwoord stemmen. Je kan ook zeggen: kiezen."

Oh kiezen. Ja, dat zijn deze hè? Dezelfde vrouw kiepte van enthousiasme bijna van haar stoel.

Met een veelbetekenende blik priemde haar wijsvinger tegen haar tanden.

De uitleg duurde even wat langer dan verwacht. Maar de achterliggende gedachte van onze democratie zit er al lekker in. Zodra het tijd is om een officieel hokje rood te maken, moet je zeker je stemgeluid laten horen.

En wie je moet kiezen??? 

Ja, dat is soms nog even op de tanden bijten.

  

The luxury of the golden cage

Where do we go on holiday? This luxury question is no longer necesarry. With dot on one: Paradise! Also called Dubai.

When we take the elevator to the top floor in our hotel, we fly through the glass ceiling to an even higher part. A man dressed in Arabic style gives us a good glimpse from the lobby for 'business meetings' with luxurious sofas and water pipes.

The countless structures that reach into the sky are reminiscent of the Tuscan San Gimignano where the house value was determined by the corresponding tower. In Dubai, even the sky is not the limit.

The luxury shopping centers are the epitome of fun shopping. Everything is for sale here, and every culture displays his kitchen, from breakfast to dinner, all day long. You do not have to walk from the metro, you will be delivered to the door without any effort via endless roll belts. 
Let the show begin! 
Behind an aquarium wall of at least ten meters high turtles and even sharks seem to fly by, and on a large skating rink a Chinese couple shows his skills.

The public beach, la Mer, is a mix of Euro Disney and the Efteling with music everywhere. Food trucks of the latest model Beetle, and children can ride around on camels, tigers and camels. From plush.

The Emir of Dubai, sheikh Mohammed bin Rasjid Al Maktum, is everywhere. From strategic points he looks ... no, not straight in the camera, but a bit sideways.

My other view starts with hearing about Ministries of Tolerance and Happiness in the United Arab Emirates. How do the numerous door openers and luggage carriers from India and Pakistan benefit from this? While tourists can keep partying 24/7, the bright construction lamps also keep shining out of the carcasses of new skyscrapers under construction. 

The old ships from Iran are in a different port than the luxury yachts of the sheiks. All products that do not arrive officially (because of the Iran boycott) reach the country anyway, over the backs of dozens of porters. When we are invited on board, we are seated on a Persian carpet. This turns out to be the bed. From eight men.

Most intriguing are the women in their black abayas, often decorated with pearls or gold. Is that the way in which the men keep the women 'under control'?
How it feels to hide like that, remains shrouded in mystery.
The man to whom I dare to ask that once - "It must be so very  hot?" - looks at me full of incomprehension. "They do not have to go outside anyway, the taxi always takes them to air-conditioned buildings."

At the best vacations you leave different than you came. The word 'flight' hammers away when gliding away from the countless lights from the airplane window. 
Even a golden cage can pinch.